O kırmızı çizgi pek belirgindir. Ne kadar dilini öğrenirse öğrensin, dağlarında keşfe çıksın ve havasıyla doldursun ciğerlerini, omuzlarının üstünde Batılı bir baş taşıyan o kimse için Şark’ı anlamak zordur. Yine de uğraşır, didinir. Yıllardan beridir bu böyledir.
Şark’ın bazı çocukları ise tası tarağı toplayıp Batı’ya gitmiş ve oryantalistlerin kırdığı kalpleri ile geri dönmüştür ülkelerine. Bunlardan bir tanesi de Nacer Khemir. Tunuslu yönetmen, bıyıkları sinema setinde terlemeye başladığından beridir İslam dininin dünya penceresinden görünüşü canını çok yakıyormuş. Şimdilerde benimsediği dünya görüşünde İslam’a yer vermediğini apaçık beyan eden yönetmenin çocukluğu ve gençliği çöl ikliminde geçmiş. Yüreği ve yüzü çölde kavrulmuş Nacer Khemir, Müslüman olmamasına rağmen böylesi bir İslam masalını neden kameralara taşıdığı sorulunca şöyle diyor:
“Babanızın yanında yürüdüğünüzde ve onun çamura batıp yüzünün kirlendiğini gördüğünüzde ne yaparsınız? Kalkmasına yardım eder, ceketinizle ya da gömleğinizle yüzünü silersiniz. Ben, babamın yüzünde her zaman İslam’ı gördüm. Filmimde
bilgelik ve aşk dolu, misafirperver ve metanetli bir Müslüman kültürünü göstererek onun yüzünü silmeye çalıştım. Başka bir deyişle, 11 Eylül sonrası histerik dünya ve medyanın yansıttığı İslam algısına karşı çıkan bir duruşla Bab’Aziz fikriyatını işledim.
Şevval ANDİÇ